رضا مهدوی مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری به مناسبت سی‌امین سالگرد دفاع مقدس طی یادداشتی از فراموش شدن موسیقی دفاع مقدس انتقاد کرده است.
به گزارش مهر، رضا مهدوی که خود از نوازندگان ساز سنتوراست و مدتها مسئولیت مرکز موسیقی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی را برعهده داشته و دارد با انتقاد از برخی کمبودها و کاستی های حوزه موسیقی دفاع مقدس از جمله نبود آرشیو مناسب،فراموشی موسیقی مقاومت در رسانه ها،انحراف برخی نوحه خوانها،گوشه نشینی و عزلت برخی هنرمندان حوزه دفاع مقدس و...به رویکرد مرکز موسیقی به حوزه دفاع مقدس خبر داده است.در ادامه متن یادداشت رضا مهدوی را که برای خبرگزاری مهر ارسال کرده است می خوانیم:
سی‌امین سالگرد دفاع مقدس دلیلی استوار شد برای برپایی جشنواره‌ها، همایش‌ها، کنسرت‌ها و نوشتن مقالات و انجام مصاحبه‌ها و .... خلاصه هر آنچه که به این واقعه عظیم و عزیز، مربوط می‌شود.هشت سال دفاع بی‌امان، برای حراست از هر آنچه که میراث معنوی و مادی این سرزمین پهناور است، واقعه‌ای است بزرگتر از آنچه که فکرش را می‌کنیم. هرچه از آن واقعه، فاصله زمانی بیشتری بگیریم و درباره آن اندیشه کنیم، عمق و عظمت آن‌برای ما آشکارتر می‌شود. ساده‌ترین دلیلش آن است که ایران، بیش از یکصد و پنجاه سال بود که هیچگاه نبردی را تجربه نکرده بود. آخرین جنگ ثبت شده در تاریخ ایران، مربوط به زمان زعامت آقامحمدخان قاجار و نبرد او با کاترین، امپراطریس روسیه است، آن هم با توجه به مقتضیات تاریخی و جغرافیایی آن زمان، می‌توان گفت که تنها مناطقی از شمال و شمال شرقی کشور، از مازندران تا خراسان، درگیر و گرفتار این جنگ بودند و سایر نقاط ایران و طوایف و مردم شهرنشین آن، از کم و کیف این واقعه اطلاعی نداشتند. جنگ ایران و عراق، اما واقعه‌ای دیگر بود و در تاریخ این کشور، نظیری در مقابل و ما بعد نداشت. از تمام نقاط ایران، جوانان ایثارگر بسیاری به میل و رغبت، جان بر کف نهادند و با دشمن که از چهارسوی جهان سراپا مقتدر و ثروتمند و مسلح، حمایت می‌شد، جنگیدند و افتخار آفریدند. برای اولین بار، مسئله دفاع از حیثیت ملی، همراه دفاع از هویت قوی و فرهنگی، همراه با انگیزه حراست از مرزهای سیاسی و جغرافیایی، همزمان مطرح شد. ایرانیان، همگی از شیعه و سنی و مسیحی و زرتشتی و کلیمی و آسوری، با عشق و علاقه در این نبرد هشت ساله شرکت کردند و حریم حرمت خانه بزرگ ملت ایران را نگه داشتند؛ نگاه داشتنی با چنگ و دندان و با خون و استخوان.
روشن بود که در چنین هنگامه‌ای بزرگ و پر اهمیت، مهمترین وظیفه هنر و هنرمند، در هر رشته‌ای، توجه به این واقعه، الهام گرفتن از ابعاد مختلف آن و آفرینش آثاری در ارتباط با آن، می‌بایست باشد. از حق نباید گذشت که حجم عظیمی از آثار هنری، در رشته‌های گوناگون، در این هشت سال (1367- 1359) و بعد از آن، خلق شد. بیش از همه در شعر و قصه و سینما و کمتر از همه در حوزه معماری. چرا که ماهیت روایی، عاطفی و ظرفیت‌های تصویری سه هنر اول، بیش از دیگر هنرهاست. مضافاً اینکه قابلیت‌های تبلیغی- رسانه‌ای نیز دارد. موسیقی در این بین، از اهمیتی خاص برخوردار شد و جایگاهی پیدا کرد که تا به حال در هیچ مقطعی از تاریخ سیاسی ایران- حتی دوره انقلاب مشروطیت و انقلاب اسلامی- پیدا نکرده بود. موسیقی، زبان رسای مردم شد، در همت عالی‌شان، برای دفاع از سرزمین مقدسشان و ناگهان، آثار فراوانی در این زمینه خلق شدند. آثاری که با یک تقسیم بندی کلی، به سه دسته تقسیم می‌شوند: قطعات ویژه ارکستر سمفونیک، کارهای مخصوص ارکستر مختلط و آثار بدون و ساز و ارکستر (نظیر نوحه‌های جاویدان حاج صادق آهنگران و حاج حسین فخری و ...). هیچکس نمی‌تواند انکار کند که قطعات زیبای آهنگسازان عاشق ایران و مردم ایران، چه عواطف نیرومندی را سامان داده و چه خاطره‌های فاخر و با عظمتی در دل تاریخ و مردم به جا گذاشته است. خلاقیت هنری آنها، چه نوازندگان و خوانندگان ارکستر سمفونیک زیر سقف استودیوهای ضبط و چه نوحه خوانان شاعر و عاشق در میادین پر گرد و خاک شهرهای جنگ زده و جبهه‌های نبرد از یاد مردم رفتنی نخواهد بود.
اما آن همه شور و شوق و عاطفه و نیروی خلاقه، چند سالی بیش نپایید و حداکثر تا اوایل دهه 1370 تداوم داشت. شاید دولت‌های وقت، لازم نمی‌دیدند که روی خاطرات جنگ تبلیغ کنند و نوسازی را ارجح بر همه امور می‌دانستند. در حالی که در هر جای دنیا، هرچیزی جای خود را دارد. هم پاسداشت خاطره و هم تلاش برای بازسازی. هنوز در روسیه آثار صوتی به یاد نبردهای دوره جنگ جهانی دوم (1324-1318) تولید می‌شود. هنوز تولید موسیقی‌های رزمی و انقلابی در عرصه‌های فرهنگی ملت فلسطین، کوره‌ای گرم و سوزان دارد. متاسفانه کم اعتنایی به آن همه فخر و شجاعت و ایثار، در ما بیش از دیگر ملل دیده می‌شود. رسانه‌ها موسیقی دفاع مقدس را فراموش کردند. نوحه خوان‌هایی اصیل چون صادق آهنگران و حسین فخری به گوشه انزوای خود نشستند و استعدادی چون غلام کویتی پور، رو به حوزه موسیقی پاپ مردم پسند آورد! آهنگسازان خلاق و خوش‌قریحه‌ای که برای دفاع مقدس کارها کرده بودند و نیز قدر و منزلتی ندیدند. بعضی از آنها با حقوقی اندک بازنشسته شدند. بعضی دیگر کار حرفه‌ای را کنار گذاشتند و تنی چند هم متاسفانه دار فانی را وداع گفتند، نظیر استاد مجتبی میرزاده و استاد عیسی سپهونی، تظاهرات و بزرگداشت‌ها و سفارش های بی‌منطق، جای منطق و توجه به کارهای اصیل را گرفت و هنرمندان بی‌ریا و دور از موقعیت شناسی و چاپلوسی خانه نشین شدند. بسیاری از آنها که شاهکارهایی را آفریده اند، امروز اصلاً دلشان نمی‌خواهد راجع به دفاع مقدس و آثارشان حرفی بزنند.
دست آخر چه نتیجه‌ای گرفتیم؟ تاسف و تهی دستی. نه آرشیو منظم و مطمئنی از آن همه قطعات زیبای ضبط شده داریم، نه پارنیتورهایشان در جایی محافظت می‌شود، نه حتی دو واحد درسی ناقابل در دانشگاه برای شناخت آن می‌گذارند. نه از هنرمندانش تقدیر و تجلیلی در خور و شایسته شده و حتی آن قطعات پخش هم نمی‌شوند! بیشترشان حتی تولید برای حامل‌های صوتی هم نشده‌اند. تنها اثر تحقیقی موجود در این زمینه، از تنها مورخ موسیقی عصر دفاع مقدس، سید علیرضا میرعلی تقی، نیمه کاره مانده و در گنجه خاک می‌خورد! آیا دیگر ملل هم با میراث تاریخی- هنری خود این چنین می‌کنند؟
همایش- جشنواره هفت روزه سی‌امین سالگرد دفاع مقدس در حوزه هنری با حضور تمامی هنرمندان متعهد، نمایش و یادمان آن دوران باشکوه و عظمت است برای عرض ارادتی دوباره. همایش سه روزه پژوهشی درباره ژانر موسیقی جنگ نرم نیز قدم کوچک، اما موثری است که به کوشش مرکز موسیقی حوزه هنری برداشته شده است. این قدمی با نیت پژوهش و تحقیق در حد بضاعت برای نسل پیش روست تا از حقیقت به مظلومیت رفته هشت سال دفاع مقدس بیشتر و بهتر با تولیدات در ژانر موسیقیایی بداند.
فرصتی فراهم شد تا هنرمندان، گره ا زبان و دل بگشایند و بگویند که در آن هشت سال چه کردند و در این بیست و دو سال چه بر آنان گذشت. مرکز موسیقی حوزه هنری، فعالیت در این زمینه را از وظایف اصلی خود می‌داند و این راه را ادامه خواهد داد.
